Historia gminy
Zespół kościelno-parkowy powstał w XVIIw. na zachodnim brzegu rzeki Kumiałki przy trakcie z Białegostoku do Suchowoli dzięki zabiegom zmierzającym do przyozdobienia otoczenia kultu „świetych źródeł” i kościoła przechowującego cieszący się łaskami obraz Matki Boskiej Korycińskiej.
Według tradycji w 1571 roku król Zygmunt August wzniósł tu pierwszy budynek kościelny. W 1601 roku Zygmunt III erygował w istniejącej już wsi parafię o skromnym uposażeniu, której beneficjum znacznie powiększył w roku 1606. W tym czasie nastąpiła zmiana nazwy wsi, zwanej uprzednio Dąbrówką Kumiałą na Korycin. Tradycja ustna tłumaczy ten fakt znalezieniem cudownego obrazu Najświętszej Maryi Panny przy korycie, mającym znajdować się na terenie folwarku plebańskiego, obok okazałych lip rosnących tam do dzisiaj.
Kult Świętej Wody i cudownego obrazu w Korycinie nasilił się w latach 40-tych XVIIw. i sięgał daleko poza parafię korycińską. Zaczął słabnąć dopiero na przełomie XVII/XVIII w. zapewne w związku z rozwojem innych miejsc kultowych w okolicy. Do tego czasu została już ukształtowana klarowna kompozycja ośrodka korycińskiego.
Centralnym punktem tej kompozycji był drewniany orientalny kościół usytuowany na wzgórzu górującym nad doliną rzeki, stojący w obrębie cmentarza grzebalnego. Od północy i południa przylegały do cmentarza place targowe. Od zachodu graniczył on z traktem białostockim, a od wschodu z drogą, za którą wzniesiono plebanię i zabudowania folwarczne. Prostopadle do tej drogi wytyczono dwie aleje, które obsadzono lipami. Prowadziły one do strumienia wypływającego ze źródła uznanego za święte. Łączyły się prawdopodobnie z aleją trzecią, prostopadłą do nich, a równoległą do rzeki. Powstał w ten sposób prostokątny ciąg procesyjny łączący kościół ze źródłem. Na aleje rozciągał się widok z drogi łączącej Korycin z Rudką.
W XVIIIw., gdy ustał kult świętego źródła , a nie wygasł jeszcze kult cudownego obrazu przekształcono kompozycje terenu. Ciąg procesyjny umieszczono na terenie cmentarza, prawdopodobnie w tym czasie powiększonego. Ustawiono wokół kościoła szereg kaplic, mieszczących stacje Meki Pańskiej i obsadzono cmentarz wzdłuż muru szpalerami lipowymi. W sąsiedztwie budynku rządcy folwarku stojącym przy studni wydzielono teren rekreacyjny dla przybywających tu pielgrzymów. Z plebani usytuowanej centralnie w stosunku do placu targowego , rozciągał się widok na otoczone starymi alejami lipowymi wnętrze, które zasadzono drzewami owocowymi. Zakończone ono było od wschodu stawem wykopanym nad strumieniem w miejscu alei równoległej do rzeki.. Ok.1744r. wzniesiono przy ogrodzeniu cmentarza, od strony gościńca białostockiego, kamienną bramę – dzwonnicę.
Kolejna przebudowa kompozycji nastąpiła na początku XX wieku. W 1899 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła, którą ukończono w 1905r. Wielka neogotycka bryła kościoła zaczęła dominować nad całą kompozycją i przesłoniła dawniej centralnie stojącą w stosunku do rynku plebanię. W ciągu trzech pierwszych dziesięcioleci XX wieku przekomponowano część mieszkalno-gospodarczą. Rozebrano stare budynki stojące na wschód od cmentarza, a w 1924r. ks.Antoni Walentynowicz wzniósł na miejscu starej plebanii nową, istniejącą do dziś, przy której posadzono grupę drzew i krzewów ozdobnych. Na południe od plebanii wzniesione zostały w latach 20-tych budynki gospodarcze, a na zakończeniu alei lipowej – letnia kuchnia. Naprzeciw kościoła, po drugiej stronie drogi wybudowano dom parafialny i organistówkę. W okresie międzywojennym, nad stawem stał drewniany pawilon – miejsce spotkań miejscowych organizacji katolickich. Stary ogród otoczony był, jak dawniej, wysokim, drewnianym parkanem.